Na een vruchtbaarheidstraject ben ik eindelijk moeder en dan voel ik me zó…hoe kan dat nou?

Zwanger raken door een vruchtbaarheidsbehandeling is een van de bewezen grote risicofactoren voor het ontwikkelen van psychische klachten na een bevalling. Dat lijkt misschien paradoxaal (wie heeft er immers meer voor over gehad om een kindje te krijgen?), maar dat is het niet. Het doorlopen van een vruchtbaarheidstraject is een ingrijpende levenservaring die veel (tegenstrijdige) gevoelens oproept. Juist wanneer je eindelijk weet dat het goed is afgelopen – wanneer je baby gezond en wel ter wereld is gekomen – , kan ruimte ontstaan voor het verwerken daarvan. En dat kan maken dat je je niet meteen voelt zoals je misschien had gehoopt en verwacht. Dat is helemaal niet gek, integendeel. Veel ex-kankerpatiënten ervaren bijvoorbeeld iets dergelijks: wanneer zij horen dat zij genezen zijn, juist dan, maken zij een periode door waarin zij niet zo goed in hun vel zitten. Wanneer je in zo’n situatie boos wordt op jezelf, of erg teleurgesteld raakt, of fatalistisch gaat denken (‘misschien is dit een teken dat ik geen moeder had moeten worden’) zal je de minder leuke gevoelens (die, nogmaals, heel normaal zijn) met man en macht proberen weg te duwen. En juist dat maakt dat ook de fijne gevoelens (over je herstel, of over je moederschap) niet meer gevoeld kunnen worden. Herken je jezelf hierin? Schroom niet om contact op te nemen, ik help je graag.